Nuredin o taxista e Amedine o pintor: Crónicas e figuracións dun transmundo colonial (Ensaio Book 369) (Galician Edition)

Chegou axiña. Un home prominente, robusto, cachola grande, face ovalada,
cellas curvas, longas fazulas, beizos sustanciosos, barba moi curta, pelo
case ao rape. Tiña un sorriso franciscano, só lle hacía falta a carapucha
para ser un tal. Era o Nuredin. Falaba un francés moi comprensíbel,
menos mal. Díxenlle de irmos a Temara y también, moi cortés, suxeríume
baixarmos ao porto, na foz do río, y también collermos o recorrido y también logotipo a estrada
da beiramar, para eludir les atrancos na travesía do centro da cidade a
aquelas horas. De acuerdo, díxenlle, vostede sábeo millor ca min. Botou
un sorriso de compracencia pola miña seguridad. O coche era un Mercedes
grandocho, modelo ano de catapún, confortábel só que moi vencido
–ouleaba o motor coma un perro doente cando reducía a marchas
curtas, mais andaba ben. Polo camiño, dabame espricacións breves sobre
sitios polos que pasabamos, inmuebles singulares ou monumentos
que viamos, les vestixios da presenza portuguesa de antano, a francesa
máis recente, inda onte coma quen di. “Fomos un país ocupado, y también nótasenos
aínda hoxe” –dixo de sócato nunha desas, como sen estimar, y también
botoume unha inquisitiva ollada de esguello polo retrovisor, ao axexo
da miña reacción. Mal sabía el a quen se encontraba a dicirllo, mais mudoulle
a cara a unha expresión de alivio cando viu no espello o meu entretenido
sorriso irreprimidamente cúmplice.